BOSKA KOMEDIA - Dante Alighieri

1
   Słońce już było tam u widnokręga,

kędy południk swym kołem przykrywa

punkt, gdzie najwyżej Jeruzalem sięga.
4
   Noc zaś, co drogę przeciwną odbywa,

z Gangesu wyszła z wagą, co jej z ręki

wypadnie, kiedy dnia rządy przerywa.
7
   Lico rumiane i białe Jutrzenki

zbytnio dojrzałe, tam, kędyśmy stali,

pierwszej świeżości utraciło wdzięki.
10
   Wciąż jeszcze byliśmy nad brzegiem fali

jak ten, co myśląc o swojej podróży,

ciałem tkwi w miejscu, choć myśl bieży dalej.
13
   I jak nad ranem na kształt krwawej róży

poprzez mgły gęste i ciężkie opary

Mars na zachodzie znad fal się wynurzy,
16
   tak zobaczyłem przez tych wód obszary

światło, co szybko ponad morzem leci,

iż rzekłbyś, niosą je po wodzie czary.
19
   Chcąc pana mego spytać, co tak świeci,

na jedną chwilę odwróciłem oczy;

patrzę: już większe i blask większy nieci.
22
   Potem dostrzegam: z dwóch stron je otoczy

jakaś promienna biel, a zaś poniżej

także się śnieżnobiałe coś obłoczy.
25
   Pan mój bez ruchu stał, aż się przybliży

tyle, iż skrzydeł para lśni rozchwiana;

kiedy zaś poznał, kto ów żeglarz chyży,
28
   zawołał: - Padaj, padaj na kolana!

Ręce złóż! Oto anioł boży! Posła

takiego nieraz powitasz od Pana!
31
   Ani mu żagle potrzebne, ni wiosła:

własnych go skrzydeł moc, co przestwór pruje,

na tak odległe wybrzeża zaniosła.
34
   Widzisz jak wprost je do nieba kieruje,

powietrze bijąc wieczystymi pióry,

co ich, jak runo śmiertelne, nie zzuje.
37
   W miarę jak płynął ku nam na kształt chmury,

coraz się jaśniej przedstawiał ptak boży;

oko nie zniesie go z bliska, więc z góry
40
   na dół wzrok spuszczam. Ten z wodnych przestworzy

do brzegu przybił, okręt zaś tak lekki

miał, iż się ledwo na falach położy.
43
   Żeglarz niebiański ster miał w dłoni wielkiej

i patrzył w górę, bo nie połów ryb to!...

W łodzi siedziało duchów więcej setki:
46
   In exitu Israel de Egypto

wszyscy wraz głosem śpiewali jednakim

psalm ów, co niegdyś brzmiał pod więzień kryptą.
49
   On ich przeżegnał krzyża świętym znakiem,

za czym wyskoczą na brzeg piaskiem płowy,

ten zaś, jak przybył, odbiegł pędem takim.
52
   Tłum, co pozostał, zdał się tutaj nowy

i patrzył wkoło z lekka odziczały,

jak ci, co obcą rzecz biorą do głowy.
55
   Ze wszech stron słońca brylantowe strzały

blaski poranne roznosząc po świecie,

już Koziorożca z pół nieba wygnały.
58
   Nowi przybysze czoła wznieśli przecie.

- Kędy iść, byśmy górę okrążyli?

- ozwą się do nas. - Wskażcie, jeśli wiecie.
61
   - Sądzicie - odrzekł im na to Wirgili -

źeśmy by walce, co was powieść mogą?

Myśmy pielgrzymi, jak i wy, przybyli
64
   niedawno temu, jeno inną drogą,

tak ciężką i z tak krainy odległej,

że po niej żadna nie wyda się srogą.
67
   Duchy zaś one, kiedy się spostrzegły,

że ja oddycham, przeto jestem żywy,

zdumiały, aż im z lica barwy zbiegły.
70
   I jak posłańca z gałązką oliwy

w mig tłum otoczy, wzajem nie najmiększą

gniotąc się ręką, wiadomości chciwy,
73
   tak się tłoczyła wkoło mnie z największą

chęcią dusz onych gromada szczęśliwa,

aż zapomniały iść, gdzie się upiększą.
76
   Wtem się z nich jedna od reszty odrywa,

chcąc mię w objęcia pochwycić gorąco,

i we mnie wzbiera chęć równie żarliwa.
79
   O, cieniu marny, zjawą tyś łudzącą!

Trzykroć cię moje obejmą ramiona

i trzykroć jeno o własną pierś trącą!...
82
   Snać, że pobladła twarz moja zdziwiona,

bo się z uśmiechem usunął przede mną,

ja zaś wciąż chcę go przygarnąć do łona.
85
   Łagodnie rzekł mi, że to nadaremno;

wówczas poznałem, kto on, i prosiłem,

aby przystanął bodaj chwilę ze mną.
88
   Odparł: - Podobnie jak mi byłeś miłym

w ciele śmiertelnym, kocham cię i ninie,

lecz po co ciebie widzę tu przybyłym?
91
   - Po to, Casella mój, bym w tej krainie

znowu się znaleźć mógł kiedyś bez ciała;

ale ty, przecz tu jeszcześ w tej godzinie?
94
   Tenci zaś: - Żadna się krzywda nie stała:

ów, co tych wozi, kto mu się spodoba,

przeprawy bronił dziesięćkroć bez mała.
97
   Czynić tak wyższa każe mu Osoba,

lecz teraz chętnych bez oporu bierze,

już trzy miesiące ta nastała doba.
100
   Więc ja, com patrzył w onych wód rubieże,

gdzie fala Tybru bywa zasolona,

przezeń zostałem złowion we więcierze
103
   w onej cieśninie, gdzie sieć zastawiona,

bo tu się jako ci wszyscy pomieszczę,

których nie wzięły wody Acherona.
106
   Ja zaś: - Jeżeliś nie przepomniał jeszcze

pod nowym rządem onych słodkich pieśni,

co na myśl o nich błogością się pieszczę,
109
   spraw, niechaj chwila się pociechy prześni

mej duszy biednej, która umęczona

straciła siły wędrując tam w cieśni.
112
   - Amor che nella mente mi ragiona -

wówczas on z taką słodyczą rozpocznie,

że dotąd gra mi w sercu słodkość ona.
115
   Pan mój wraz ze mną i one widocznie

mary co przyszły tak się rade zdały,

iż znać, że wszelka inna troska spocznie,
118
   bo się pospołu z nami zasłuchały

w pieśni onego, aż piastun sędziwy

zawoła: - Hejże, tłumie opieszały!
121
   Cóż to za postój? Jakie tutaj dziwy?

Spieszcie pod górę czyścić zmazy różne,

co wam nie dają w kraj wstąpić szczęśliwy!
124
   Jako gołębie czasem się podróżne

zlecą, gdy ziarno ktoś wysypie z koszy,

ufne i zwykłej ostrożności próżne,
127
   a gdy ukaże się coś, co je płoszy,

nagle im chętka od straw odpada

i w mig się rzesza skrzydlata rozproszy -
130
   podobnie tutaj cała ta gromada

przestała śpiewać i wnet na wzór człeka

zemknie, co nie wie, gdzie mu iść wypada.
133
   Ni też z odejściem żaden z nas nie zwleka.

<<< >>>