BOSKA KOMEDIA - Dante Alighieri

1
   Dalej powiadam, że nim pod wysoką

doszliśmy wieżę, już przedtem niemało,

w górę na onej szczyt pobiegnie oko,
4
   gdzie dwoje jasnych płomyków mrugało,

a trzeci ku nim z dala daje znaki

tak, że zaledwo tam oko sięgało.
7
   Ku morzu zwrócę się wiedzy wszelakiej

i pytam: - Co te znaczą? Czemu płonie

tam ogień? I kto je rozniecił taki?
10
   On ci zaś do mnie: - Ponad mętne tonie

możesz już dostrzec tego co cię czeka,

jeśli nie skryje mgła co z bagnisk wionie
13
   Ni tak z cięciwy strzała bieży lekka,

gdy ją wypuści celna dłoń łucznika,

jako tu wierzchem tej fali z daleka
16
   drobna łódeczka wnet ku nam pomyka.

Jeden ją sternik w mokrej wiódł ulicy

i wołał: - Jużeś tu, duszo grzesznika?
19
   - Flegiasz, o Flegiasz, wołasz po próżnicy! -

odrzecze pan mój - w tej okoliczności

twoiśmy tylko do tych wód granicy!
22
   Jako ten, kogo zwiedzie w zupełności

jakieś oszustwo, i stąd czuje żale,

takim się Flegiasz stał w tłumionej złości.
25
   Pan mój tymczasem wszedł do łodzi, ale

dopiero gdym ja za jego nakazem

wstąpił do onej, zagłębi się w fale.
28
   Zaledwośmy tam wsiedli obaj razem,

już i odwieczny statek nurty porze

bardziej ładowny zdając się tym razem.
31
   Gdy tak płyniemy przez to martwe morze,

nagle jednego przed sobą zobaczę,

co rzekł: - Ktoś ty jest, coś przybył nie w porze?
34
   Ja zaś: - Żem przybył, przez to nie oznaczę,

bym został; lecz ty, uwalan w te męty,

kto jesteś? - Odrzekł: - Jam taki, co płacze.
37
   A ja do niego: - Ty duchu przeklęty,

pozostań tutaj w płaczu i żałobie,

bo cię znam, chocieś błotem ogarnięty!
40
   Wówczas wyciągnął ku nam ręce obie,

lecz mistrz odtrącił go w nurt splugawiony,

mówiąc: - Precz! Z psami tamtymi idź sobie!
43
   Potem mi szyję opasał ramiony

i w twarz całując rzekł: - Duszo wzgardliwa,

żywot, co nosił cię, błogosławiony.
46
   Tegoć w świat pycha niosła urągliwa,

Dobroć pamięci o nim nie ozdabia,

przeto cień jego gniewny tu przebywa.
49
   Niejeden, co tam wielki pan lub hrabia,

tutaj jest jako świnia w gęstym bagnie,

a tam na pamięć okropną zarabia.
52
   A ja zaś: - Mistrzu, dusza moja pragnie

zobaczyć, jako tonąć mu przychodzi,

nim się za nami brzeg przeciwny zagnie.
55
   Onci zaś do mnie: - Nim ujrzysz dziób łodzi,

zadowolony będziesz z tej udręki,

bowiem chęć taką wypełnić się godzi.
58
   Niedługo potem widzę, jakie męki

zadał mu naród wnurzon w te odmęty,

iż Bogu dotąd za to składam dzięki.
61
   Wszyscy wołali: - Filippo Argenti!...

Ów zaś Florentczyk, co go wściekłość pali,

sam siebie kąsać zaczął szałem jęty.
64
   Tu go zostawiam, ni opowiem dalej,

bo uszy jęk mi przeszył tak bolesny,

żeśmy spojrzenie przed się wytężali.
67
   Dobry mistrz rzecze: - Synu, już poczesny

zbliża się gród on, co się Diaskiem mieni

ważnych mieszkańców ma i tłum bezkresny.
70
   A ja zaś: - Zda się, panie mój, śród cieni,

że mi już widna onego wieżyca

szkarłatna, jakby wyszła spod płomieni.
73
   On zaś rzekł do mnie: - Wewnątrz ją zasyca

ognia żar wieczny blaskami purpury;

taką jest piekła niższego stolica.
76
   Tuśmy wpłynęli w głęboki rów, który

w krąg opasuje krainę rozpaczy,

a żelaznymi zdawały się mury.
79
   Łódź okrążyła, nim o brzeg zahaczy

w miejscu, gdzie sternik nas na ląd wygania.

- Wysiadać! - krzyknął - tu się wejście znaczy!
82
   Z tysiąc ujrzałem tych, co od zarania

z nieba tu spadli, ci zaś pełni złości

mówili: - Kto jest ten, co bez skonania
85
   wędruje tutaj przez umarłych włości?

Mądry zaś mistrz mój dał znak idąc dalej,

że mówić z mmi chce na osobności.
88
   Natenczas wzgardę swą opanowali,

wołając: - Chodź ty, a ten niech zostaje,

co w państwo śmierci wkroczył najzuchwalej.
91
   Niechaj sam wraca przez dzikie rozstaje;

obaczym, jako wybrnie z tych bezdroży!...

Ty zostań, coś go przywiódł w ciemne kraje.
94
   Więc, czytelniku, pomyśl, jak zatrwoży

samo mię brzmienie onych słów przeklętych,

iżem nie sądził wrócić na świat boży.
97
   - O, przewodniku drogi mój, co z krętych

tylu dróg już mię wywiodłeś, i tyle

gróźb usunąłeś nade mną rozpiętych,
100
   ty nie opuszczaj mię - rzekę - w tę chwilę,

i jeśli dalej przejście nam wzbronione,

na szlak wracajmy ten, co został w tyle.
103
   Lecz on, co przywiódł mię aż w taką stronę,

rzekł: - Nie obawiaj się: tu droga nasza;

nikt nie przeszkodzi, bo z góry sądzone.
106
   Tu na mnie czekaj; lęki niech wypłasza

z myśli twej ufność i pociechę sprawia,

wszak nie porzucę cię na wzór Judasza!...
109
   I tak mię odszedł, i tu mię zostawia

ojciec mój słodki, ja zaś nie wiem, czyli

tak, czy nie smętniej myśl moją zabawia.
112
   Ni słyszeć mogłem, co z sobą mówili,

ale niedługo się wzajem ugwarzą,

bo wszyscy pędem w zamek się wrócili.
115
   Drzwi zatrzasnęli mu przed samą twarzą,

iż pan mój został u wrót zbrojnej góry

i ku mnie z wolna szedł przez ziemię wrażą.
118
   Oczy spuszczone miał i wzrok ponury,

mówiąc, a pierś mu w westchnieniach rozpęka:

- I któż to wstępu wzbronił mi w te mury!...
121
   Do mnie zaś rzecze: - Niech cię to nie nęka

żem rozgniewany; zwyciężę gadziny,

czyjatamkolwiek wejścia broni ręka!
124
   Taka przekora onych, nie nowiny:

już tak czynili, gdzie brama mniej skryta,

co jest bez zamku od onej godziny.
127
   Widziałeś, śmierci zwrotka tam wyryta;

a już zstępuje stamtąd krokiem skorym

i wnet bez straży w te kręgi zawita
130
   taki, co ziemia stoi mu otworem.

<<< >>>