RAJ

PIEŚŃ I

PIEŚŃ II

PIEŚŃ III

PIEŚŃ IV

PIEŚŃ V

PIEŚŃ VI

PIEŚŃ VII

PIEŚŃ VIII

PIEŚŃ IX

PIEŚŃ X

PIEŚŃ XI

PIEŚŃ XII

PIEŚŃ XIII

PIEŚŃ XIV

PIEŚŃ XV

PIEŚŃ XVI

PIEŚŃ XVII

PIEŚŃ XVIII

PIEŚŃ XIX

PIEŚŃ XX

PIEŚŃ XXI

PIEŚŃ XXII

PIEŚŃ XXIII

PIEŚŃ XXIV

PIEŚŃ XXV

PIEŚŃ XXVI

PIEŚŃ XXVII

PIEŚŃ XXVIII

PIEŚŃ XXIX

PIEŚŃ XXX

PIEŚŃ XXXI

PIEŚŃ XXXII

PIEŚŃ XXXIII

               PIEŚŃ XXV

Św. Jakub egzaminuje Dantego na temat istoty, źródeł i przedmiotu nadziei. Św. Jan Ewangelista dementuje legendę, według której ciało jego miało być wzięte wraz z duszą do nieba.

 

1	Jeśli poemat święty, co doń społem
	Ziemia i niebo przykładały dłoni,
	Który lat tyle układam z mozołem,
4	Zwycięży srogość, co mi wstępu broni,
	Pięknej owczarni, gdzie bytem jagnięcem
	Żyłem, wróg wilków szturmujących do niej —
7	Z inną ja mową, choć już nie młodzieńcem,
	Wrócę poeta; u chrzcielnego zdroju
	Czoło umaję wawrzynowym wieńcem.
10	W wierze tam wszedłem, która do pokoju
	Wiedzie; w nagrodę święty Piotr z płomyków
	Uwił mi glorię jasnego zawoju.
13	A wtem spośrodka rozśpiewanych szyków
	Trysł promień i szedł na gromady czele,
	Skąd powstał pierwszy z Chrysta namiestników.
16	W oczach mej pani zatliło wesele:
	„Przypatrz się, widzisz rajskiego magnata,
	Co dlań dziś pątnik zwiedza Compostellę".
19	Jako to gołąb do gołębia zlata,
	Puszy się, grucha, kroczy dookoła
	I pieszczotliwie skrzydła z nim zaplata,
22	Tak tu apostoł witał apostoła,
	Jeden drugiemu miłość niosąc w darze
	I chwaląc strawę z niebieskiego stoła.
25	A gdy skończyli obaj luminarze
	Witać, stanęli przede mną — jak świece,
	Tacy ogniści, że lśnąłem w pożarze.
28	Zaś Beatrycze, umiliwszy lice:
	„Przesławny bycie, któryś pisał dzieje
	Źródeł hojności w rajskiej bazylice,
31	Spraw, niech się tutaj wymówi nadzieję;
	Ty ją przedstawiasz, ilekroć swą chwałą
	Zwiększoną Chrystus wam trzem zajaśnieje".
34	„Podnieś ty zatem głowę i patrz śmiało;
	Co tu przybywa z śmiertelnej natury,
	Trzeba, by w naszych promieniach dojrzało".
37	Tę mi pociechę tchnął ów ognik wtóry;
	Wzniosłem więc oczy zmrużone w poświacie
	Na dwie tłoczące mię ogromem góry.
40	„Skoro-ć pozwolił Władca w majestacie
	Przed śmiercią rajskich oglądać baronów
	W najskrytszej swego pałacu komnacie
43	I skoroś poznał prawdę jego tronów,
	Nadzieję teraz, która miłość nieci,
	W innych umocnij, a sam w sobie ponów,
46	Wyznając, czym jest i jak się nią kwieci
	Twa dusza, i skąd ku tobie przybywa".
	Ten głos drugiego ognia mię doleci.
49	Gdy to usłyszy pani dobrotliwa,
	Ku wzlotom skrzydła moje hartująca,
	Natychmiast tak się do ducha odzywa:
52	„Jak wyczytałeś w skrach naszego Słońca,
	Nie chowa sytszych nadzieją żołnierzy
	Cała Kościoła armia wojująca.
55	Dlatego jemu z egipskiej obierzy
	W jerozolimskie dano wstąpić wrota,
	Gdy mu czas jeszcze wojowania bieży.
58	Dwa punkty inne, gdy pytać ochota —
	Nie g'woli wiedzy, lecz by niósł ludowi
	Wieści, jak tobie jest miła ta cnota —
61	Jemu zostawiam; tuszę, że odpowie.
	Ani stąd będzie dawał folgi pysze;
	Niech Łaska Boża w tym go postanowi".
64	Stałem jak ogień, który chęcią dysze
	I czeka, w sobie gotów na pytanie,
	Pewien, że swoją sztuką się popisze:
67	„Nadzieja — rzekłem — jest oczekiwanie
	Chwały niechybnej, która mi z zasługi
	Własnej i z Łaski Bożej się dostanie.
70	Z licznych gwiazd biorę te jasności strugi,
	Lecz kto najhojniej nalał mi z tej czary,
	Był śpiewak, pierwszy między pańskie sługi.
73	Powiada w hymnie: »Ufają bez miary
	Ci, którym nie jest skryte imię Twoje« —
	A komuż skryte, kto jest mojej wiary?
76	Oglądam potem przelane te zdroje
	Do twego Listu; oto mię przesyca
	Taka obfitość, że spragnionych poję".
79	Podczas gdym mówił, ta żywa zbiornica
	Światła migała ze swego ogniska
	Często i prędko, niby łyskawica.
82	I tchnął głos: „Miłość, co ze mnie wytryska
	K'nadziei, która mi towarzyszyła
	Do męczeńskiego zejścia z bojowiska,
85	Żąda, bym wezwał cię, skoro tak miła
	Tobie ta cnota, abyś łaską silny
	Wyznał, co ciebie tuszyć nauczyła".
88	„Jest w Piśmie świętym — tak rzekę — niemylny
	Cel jej wskazany: oglądam go ninie.
	O duszach, którym Pan Bóg jest przychylny,
91	Mówi Jezejasz, że w swojej krainie
	Kiedyś dwoista oblacze je szata,
	A kraj swój to ten, co słodkością płynie.
94	Jeszcze wyraźniej u twojego brata
	Owo widzenie szat świetności białej
	Z tym się proroka objawieniem splata".
97	Gdym skończył mówić, gromkimi hejnały
	Wionęło: Sperent in te, znad mej głowy;
	A wszystkie kręgi echem powtarzały.
100	Wtem spośrodka nich strzelił promień nowy;
	Gdyby Rak tyle miał jasnej urody,
	Dniem by ustawnym był miesiąc zimowy.
103	Jak wstaje, stąpa i wchodzi na gody
	Dzieweczka hoża, nie by się pochwałą
	Ucieszyć, ale ku czci panny młodej,
106	Tak w mym widzeniu zjawienie stąpało
	Ku parze duchów, co się kręgiem toczy,
	Jak ich żarliwym miłościom przystało.
109	Wtem się głos jego z ich pieśnią zjednoczy;
	A moja pani, jak oblubienica,
	Stoi bez ruchu, wlepiwszy w nich oczy.
112	„Oto ten, który skłaniał niegdyś lica
	Na Przenajświętsze łono Pelikana
	I z Krzyża wybran Matce na dziedzica".
115	Tak rzekła; ani w niej przemiana,
	Bo ciągle wzrok swój obracała bacznie
	Na płomień, w słowa pieśni zasłuchana.
118	Jak, patrząc w słońce, spostrzegać się zacznie,
	Że się powoli w tarczę zmienia ciemną,
	Bo z nadmiar blasku widzi się opacznie,
121	Tak ja, w żar patrząc, co gorzał przede mną
	I mówił: „Czemuż wysilasz się tyle
	Rzecz widzieć, której tu szukać daremno?
124	Pyłem jest ciało moje w ziemskim pyle
	I póki liczba nie będzie spełniona
	Wybrańców bożych, trwać musi w mogile.
127	Dwa tylko światła spośród duchów grona
	Z ciałem wstąpiły w niebieskie pokoje;
	Ponieś to między twe ziemskie plemiona".
130	Gdy skończył mówić, spłomienione zwoje
	Zatrzymały się, wraz z harmonią ładną,
	Którą tworzyli ci święci we troje.
133	Tak wiosła, rafę ominąwszy zdradną,
	Naborykawszy się z nurtów nawałem,
	Na głos gwizdawki od razu opadną.
136	Jakże się nagle ogromnie zmieszałem,
	Kiedy, chciawszy się przyjrzeć Beatryczy,
	Zwrócony ku niej — już jej nie ujrzałem.
139	Choć była przy mnie w tym kraju słodyczy.