RAJ

PIEŚŃ I

PIEŚŃ II

PIEŚŃ III

PIEŚŃ IV

PIEŚŃ V

PIEŚŃ VI

PIEŚŃ VII

PIEŚŃ VIII

PIEŚŃ IX

PIEŚŃ X

PIEŚŃ XI

PIEŚŃ XII

PIEŚŃ XIII

PIEŚŃ XIV

PIEŚŃ XV

PIEŚŃ XVI

PIEŚŃ XVII

PIEŚŃ XVIII

PIEŚŃ XIX

PIEŚŃ XX

PIEŚŃ XXI

PIEŚŃ XXII

PIEŚŃ XXIII

PIEŚŃ XXIV

PIEŚŃ XXV

PIEŚŃ XXVI

PIEŚŃ XXVII

PIEŚŃ XXVIII

PIEŚŃ XXIX

PIEŚŃ XXX

PIEŚŃ XXXI

PIEŚŃ XXXII

PIEŚŃ XXXIII

               PIEŚŃ VII

Po odejściu Justyniana Beatrycze rozprawia o śmierci Chrystusa, o odkupieniu człowieka i o niezniszczalności rzeczy stworzonych bezpośrednio przez Boga.

 

1	„Hosanna, święty Pan Bóg wojowników!
	On wśród tych królestw na aniołów czole
	Zapala sobą skry szczęsnych płomyków".
4	Tak, nie ustając krążyć w swoim kole,
	Zaczęła niebios bogomyślne pienie
	Dusza w podwójną strojna aureolę.
7	W tan poszły razem wszystkie jasnocienie,
	Mignęły niby iskier pobłysk rączy
	I nagle skryło mi je oddalenie.
10	A ja mówiłem do się wahający:
	„Powiedz — mówiłem — powiedz twojej świętej,
	Która ci w duszę słodki napój sączy".
13	Ale szacunkiem wszystek owładnięty,
	Co sprawia, że drżę, słysząc „B" lub „ice" —
	Schyliłem głowę jak człek snem ujęty.
16	Ulitowała się mnie Beatrycze,
	W krasie uśmiechu taka urodziwa,
	Że osłodziłaby katusz gorycze,
19	Rzekła: „Głąb duszy twej mi się odkrywa:
	Myślisz, jakim to prawem spadać może
	Za słuszną pomstę kara sprawiedliwa.
22	Ja ci wątpliwość tę rychło wyłożę,
	Jeno uważaj pilnie: to są rzeczy
	Zawierające wielkie prawdy Boże.
25	Zrywając uzdę, która ma na pieczy
	Prawy bieg woli, człek nienarodzony,
	Gubiąc się, zgubił cały ród człowieczy.
28	Odtąd lud ziemi niemocą złożony
	Przez liczne wieki w obłędzie się mroczył,
	Aż zeszło Słowo na ziemskie zagony.
31	A byt cielesny, który był odskoczył
	Od swego Stwórcy, w jedynej Osobie
	Aktem miłości z Bóstwem się zjednoczył.
34	Teraz bacz na to, co odkrywam tobie:
	Ów byt złączony ze swoim Podmiotem
	Dobry i szczery był w stworzenia dobie.
37	Lecz własnowolnie był wygnany potem
	Z raju, stawszy się Bogu nieposłuszny,
	Który jest drogą, prawdą i żywotem.
40	Zatem na krzyżu skon Chrysta katuszny,
	Jeśli się zważy naturę przybraną,
	Był ponad wszystkie godziwy i słuszny.
43	Ale też większej krzywdy nie widziano,
	Zważywszy godność cierpiącej Osoby,
	Która człowiecze wzięła na się miano.
46	Skutek podwójny wynikł z tej żałoby,
	Bóg i Żydowie sąd przyjęli radzi;
	Niebo radością drgnęło, smutkiem groby.
49	Teraz cię pojąć rozum doprowadzi,
	Jak się to stało, że słusznie przyjęta
	Kara słuszną się znowu pomstą gładzi.
52	Lecz widzę: myśl twa, jeszcze zaprzątnięta
	Tokiem wywodu, w klubę weszła ciasną
	I czeka, rychło węzeł się rozpęta.
55	Myślisz: »Com słyszał, to pojmuję jasno;
	Nie pojmę, czemu dobroć Boża chciała
	Zbawienie nasze krwią okupić własną?«
58	Ten dekret, bracie, przed oczyma ciała
	Skryty jest temu, czyja mroczna dusza
	W ogniu miłości jeszcze nie dojrzała.
61	Tej tajemnicy wielu się pokusza,
	Nie każdy pojmie, czemu odkupienia
	Środkiem wybrana została katusza.
64	Wiedz: Łaska Boża, w której nie masz cienia,
	Pała i błyszczy, a kędy zaświeci,
	Tam wieczne piękno z siebie wypromienia.
67	Wszystko, co się z niej bezpośrednio nieci,
	Jest nieśmiertelne; żadna moc nie zmywa
	Cechy, która się raz na nim wykwieci.
70	Wszelaka istność, która z niej wypływa,
	Jest na wszem wolna, bo jej nie uciska
	Swą doczesnością żadna rzecz pierzchliwa.
73	Bardziej jej luba dlatego, że bliska;
	Bo ogień święty, co nad światem dnieje,
	W podobnym sobie jaskrawiej wybłyska.
76	To są natury ludzkiej przywileje;
	Jeśli jej tylko jednego zabraknie,
	Już dostojeństwo jej karłowacieje.
79	W grzech wpadłszy, rychło wolności ułaknie,
	Toż grzech w niej Boże podobieństwo skłóci;
	Nie rozjaśnione bożym światłem — blaknie
82	I do godności swej póty nie wróci,
	Póki przez skruchę nie odzyska maju
	Łask, uwiędłego w gorącościach chuci.
85	Natura wasza we wszystkim rodzaju
	Swoim zgrzeszyła i z tego powodu
	Straciła prawa swe i rozkosz raju.
88	Zważ teraz pilnie: pomimo zachodu
	Nie odzyskałaby straconych włości,
	Wprzód nie przeszedłszy dwojakiego brodu:
91	Albo że Pan Bóg w swej wielkiej litości
	Odpuściłby jej słuszne pokaranie,
	Lub by sam człowiek odkupił swe złości.
94	Teraz-że zapuść źrenice w otchłanie
	Tajników, ile zdołasz, człek padolny,
	I daj mym słowom baczne posłuchanie:
97	W granicach władz swych nigdy nie był zdolny
	Człowiek win zmazać ni zniżyć się póty
	W upokorzeniu, Niebiosom powolny,
100	Ile wprzód w górę piął się, pełen buty;
	I to jest powód, czemu płód człowieczy
	Z mocy zgładzenia grzechu był wyzuty.
103	Więc sam Bóg musiał śpieszyć pełen pieczy,
	By człeku pełnię przywrócić żywota,
	Z jednym lub dwojgiem tych środków k'odsieczy.
106	A że tym milsza jest mistrza robota,
	Im się w niej żywiej jego duszy tętna
	I jego uczuć odbija szczodrota,
109	Więc dobroć Boża, która swoje piętna
	Nadaje światu, obiema sposoby
	Ludzkość z upadku dźwigać była chętna.
112	Od pierwoświtu po noc kreśnej doby
	Nie było sprawy tak nad wszelką miarę
	Szczytnej. Bo oto Bóg z własnej Osoby
115	Człeku hojniejszą uczynił ofiarę,
	Aby go dźwignął i znowu wanielił,
	Niż gdyby z łaski odpuścił mu karę.
118	A darmo innym sposobem by celił
	Wyrokom zadość uczynić do syta,
	Gdyby sam w ludzką postać się nie wcielił.
121	Teraz chcę jeszcze, by-ć była odkryta
	Zasłona jednej tajemnicy świętej:
	Niech w niej twe oko równo z moim czyta.
124	Powiadasz w sobie: »Cztery elementy
	I elementów rozliczne złożenia
	Są skazitelne, a byt ich ujęty
127	W granice czasu; jednakże istnienia
	Są tworem ręki Bożej; dla tej cnoty
	Być by powinny wolne od zniszczenia«.
130	Anioły, bracie, i te kołowroty,
	W których szybujesz, czyste i świetlane,
	Były stworzone z pełnią swej istoty.
133	Ale pierwiastki żywiołami zwane
	I wszystkie rzeczy, które z nich się biorą,
	Z mocy pochodnych są uformowane.
136	Stworzone ciało, które jest ich korą,
	Stworzona jest moc, w kształtowaniu czynna,
	A tkwiąca w gwiazdach, które tutaj gorą.
139	Dusza zwierzęca i dusza roślinna,
	Która jest z miazgi zrodzona pośledniej,
	Błyskom i ruchom gwiazd swą istność winna.
142	Lecz życie wasze w sposób bezpośredni
	Tchnie Łaska Boża i rozmiłowywa
	Tak, że już do niej tęsknicie po wsze dni.
145	Z tego się dla was argument dobywa
	O zmartwychwstaniu, jeżeliś rozważał,
	Z czego się wzięła cielesna pokrywa,
148	Gdy Pan Bóg waszych prarodziców stwarzał".