CZYŚCIEC

PIEŚŃ I

PIEŚŃ II

PIEŚŃ III

PIEŚŃ IV

PIEŚŃ V

PIEŚŃ VI

PIEŚŃ VII

PIEŚŃ VIII

PIEŚŃ IX

PIEŚŃ X

PIEŚŃ XI

PIEŚŃ XII

PIEŚŃ XIII

PIEŚŃ XIV

PIEŚŃ XV

PIEŚŃ XVI

PIEŚŃ XVII

PIEŚŃ XVIII

PIEŚŃ XIX

PIEŚŃ XX

PIEŚŃ XXI

PIEŚŃ XXII

PIEŚŃ XXIII

PIEŚŃ XXIV

PIEŚŃ XXV

PIEŚŃ XXVI

PIEŚŃ XXVII

PIEŚŃ XXVIII

PIEŚŃ XXIX

PIEŚŃ XXX

PIEŚŃ XXXI

PIEŚŃ XXXII

PIEŚŃ XXXIII

               PIEŚŃ XIII

Na drugim tarasie poeci słyszą głosy wielbiące miłosierne czyny i obserwują dusze ludzi zawistnych ubrane w szare włosienice, z powiekami pospinanymi drutem; przebywa tu mieszkanka Sieny Sapia dei Saracini.

 

1	Doszliśmy szczytu kamiennej drabiny,
	Gdzie po raz drugi stożek się wycienia,
	Co wstępowaniem maże ludzkie winy.
4	A tam go taras gładki opierścienia,
	Bieżący wokół, jak pierwszego razu,
	Jeno z mniejszego zajęty promienia.
7	Figur tam rytych nie ma ni obrazu,
	Ale jednego, szarego koloru
	Zarówno gładka ścieżka, jak mur z głazu.
10	„Jeśli czekamy kogoś z tego dworu,
	Nim się u niego drogowskaz wyprosi,
	Długo tu bawić musim bez wyboru".
13	Rzekł i wzrok bystro ku słońcu podnosi;
	Bok prawy czyni obrotu ośrodkiem,
	A łuk zatacza lewym, jak na osi.
16	„O słońce — wołał — ty, którego słodkiem
	Wiedziony światłem, na tor nowy wchodzę,
	Jakim tu trzeba ratować się środkiem,
19	Poucz; ty grzejesz świat, — ty jego drodze
	Świecisz; póki nic nie staje na wstręcie,
	Brać trzeba zawsze twe blaski za wodze".
22	Jużeśmy uszli po owym zakręcie
	Na tysiąc kroków swego rachowania,
	Tak nas chęć sama parła w tym momencie,
25	Kiedy wionęły ku nam skrzydeł wiania
	Duchów niewidnych, ale nas przelotem
	Zapraszających do stołu kochania.
28	I był głos pierwszy usłyszany potem:
	„Wina nie mają" — wymówił dokładnie
	I brzmiał za nami echowym nawrotem.
31	A nim ten jeszcze w powietrzu pobladnie,
	Inny zawoła: „Abyście wiedzieli,
	Orestes jestem!" — to rzekłszy, przepadnie.
34	„Jakiej to, Ojcze, są głosy kapeli?" —
	Pytam; a oto duch trzeci zakrzyczy,
	Lecąc: „Kochajcie swoich krzywdzicieli!"
37	Na to Mistrz luby: „W tym kole się ćwiczy
	Winę zazdrości; tu więc miłość miecie
	Razy z jej własnych ukręcone biczy.
40	Wędzidło z głosów odmiennych się plecie;
	Zaznasz ich jeszcze, jeśli mię nie myli
	Domysł, nim spoczniesz w przebaczenia mecie.
43	Teraz niech wzrok twój w przestrzeń się wysili:
	Ujrzysz gromadę mar siedzących razem;
	Każda pod ścianą kamienną się chyli".
46	Tedy rozwarłszy oczy za rozkazem,
	Popatrzę ku nim; siedzieli opięci
	W płaszcze, co barwą zmieszały się z głazem.
49	Gdyśmy podeszli, owi smutkiem zdjęci
	Wołali: „Módl się za nami, Maryja,
	Michale, Piotrze i Wy, wszyscy Święci!"
52	Nie wiem, jestli kto tak surowy, czyja
	Litość od tego nie zadrży widoku,
	Który się teraz w moje oczy wpija.
55	Skoro tak blisko podsunąłem kroku,
	Że mi ich postać była ukazana,
	Żal mi spod powiek trysnął w łez potoku.
58	Szata ich nędzna, jakoby włosiana;
	Jeden drugiemu wspierał się o plecy,
	A wszystkich znowu podpierała ściana.
61	Tak wyglądali jak ślepi kalecy,
	Gdy na odpuście w kościelnej zagrodzie
	Żebrzą, głowami wsparłszy się, by lecej
64	Spółczucie zbudzić w pobożnym narodzie,
	Wiedząc, że — niemniej jak skarga — nędzarzy
	Widok litością czułe serca bodzie.
67	A jako ślepcom słońce za nic waży,
	Tak i tym duchom do miejsca przykutem
	Próżno blask świecił od słonecznych zarzy.
70	Jak czyni ptasznik z zuchwałym birkutem,
	Kiedy nie może nad nim zyskać władze,
	Powieki mieli pospinane drutem.
73	Zdawała mi się rzecz równa zniewadze
	Patrzeć, niewidny będąc ich wzrokowi;
	Więc się oczyma mego Mistrza radzę.
76	A On, co gestu znaczenie w lot łowi,
	Niemieszkający rzecze: „Niech pospołu
	Krótko i jasno twa chęć się wysłowi!"
79	Wergili przy mnie z tej strony cokołu
	Stąpał po ścieżce, skąd łacno spaść można,
	Bowiem jej poręcz nie chroni od dołu.
82	Po mojej stronie ślęczała nabożna
	Duchów gromada, którym szwu szczeliną
	Łzy wyciskała tęsknica przemożna.
85	Podszedłszy, tak się ozwałem: „Drużyno,
	Owej światłości szczytnej niedaleka,
	Która dziś tobie troską jest jedyną,
88	Niech łaska zmyje pianę, co obleka
	Twoje sumienie, aby w nie, bezpieczna,
	Prawdziwej wiedzy popłynęła rzeka.
91	Powiedz, rzecz będzie i luba, i grzeczna:
	Jest tu gdzie dusza łacińskiego rodu?
	Chęć moja być jej może użyteczna".
94	„Bracie, wszystkieśmy prawdziwego grodu
	Obywatelki, rozumiesz pątnicę,
	Co żyła pośród Italów narodu?"
97	Taką odpowiedź lecącą pochwycę
	Z miejsca, gdzie cieniów siedziała gromada;
	Więc głośniej jeszcze myśl moję wyświecę.
100	Sądzę, że na mnie jedna dusza blada
	Czekała, brodę wysunęła bowiem
	Na sposób ślepca, gdy przechodnia bada.
103	„Ty, co się zniżasz, by wznieść się — tak powiem
	Do ducha — twejże głos to odpowiedzi?
	Niech o twym kraju i rodzie się dowiem".
106	„Sieny mieszkanką byłam; tu się biedzi
	Duch nasz — odrzekła — i pył ziemski myje
	We łzach, czekając, rychło Bóg nawiedzi.
109	Głupie czyniłam, choć imię Zofije
	Nosząc, bo o swe korzyści nie dbałam:
	Radowały mię raczej szkody czyje.
112	Lecz abyś wierzył, że szczerością pałam,
	Słuchaj, szał jaki zrodził się w mej głowie,
	Kiedy po łuku życia zstępowałam:
115	Pod Colle moi gdy stali ziomkowie
	Przeciw wrogowi, ja, podnosząc dłonie,
	Błagałam Boga, by im stał na zdrowie.
118	Rozbici poszli po gorzkim wygonie
	Ucieczki, a ja, świadek tej przygody,
	Niewysłowioną rozkosz czułam w łonie.
121	I wzniosłam w niebo zuchwałe jagody,
	Mówiąc: »Już teraz Ciebie się nie boję!«
	Jak ów kos głupi dla trocha pogody.
124	Pod koniec życia z Bogiem się pokoję;
	Ale podobno bogobojne chęci
	Nie starczyłyby za powinność moję,
127	Gdyby nie szczęście, że się mej pamięci
	Ruszyła litość w Piętrze Pettignanie:
	On w modłach zmniejszył kaźń, która mię smęci.
130	Lecz ty kto jesteś, co o naszym stanie
	Chcesz wiedzieć? Ócz twych niespięta powieka,
	A ust twych mowa budzi wiatru wianie".
133	„I moje oczy równa kara czeka,
	Ale niedługa — rzekłem — gdyż na świecie
	Zazdrość ode mnie bywała daleka.
136	Za to się duch mój bardziej lęka przecie
	Kary, co w kręgu niższym się wygładza;
	Już prawie czuję ciężar, co mię zgniecie".
139	„Kto on — duch pytał — co cię przyprowadza,
	Iż tuszysz wrócić na padolną drogę?"
	„To — rzekłem — Wódz mój, ale się nie zdradza.
142	Żyw jestem; pytaj, czym ci pomóc mogę,
	Jeżeli pragniesz, o wybrany cieniu,
	Bym ruszył w sprawie twej śmiertelną nogę".
145	„Rzecz to zaiste dziwna ku słyszeniu;
	Poznaję teraz, że ci Bóg łaskawy;
	Więc wesprzyj czasem w pobożnym westchnieniu.
148	Nadto cię błagam w imię świętej sprawy:
	Gdy będziesz kiedy deptał grunt Toskany,
	U krewnych moich popraw mojej sławy.
151	Znajdziesz ich między próżnymi ziemiany,
	Co w Talamonie dufhi, choć opłacą
	Tę dufność drożej niż źródła Dyjany;
154	Lecz więcej od nich admirali stracą...."