1 |
Wstawa³o s³oñce i nios³o siê mimo |
|
Skraj widnokrêgu, który po³udnika |
|
Swego szczyt wiesza nad Jerozolim±. |
4 |
A noc, co w kole odwrotnym pomyka, |
|
Sz³a z wód Gangesu, dzier¿±c wagi w rêce, |
|
Co rw± siê, kiedy nocorówni tyka. |
7 |
Wiêc lic zorzanych bia³o¶æ i rumieñce |
|
Przez s³oñca blisko¶æ, w miejscu, sk±d patrza³em, |
|
Ten mia³y pozór, co zblak³e czerwieñce. |
10 |
Stali¶my ci±gle nad fal morskich wa³em, |
|
Jako podró¿ni do drogi gotowi, |
|
My¶l± ¶piesz±cy, a ¿mudz±cy cia³em. |
13 |
Wtem jak o ¶wicie, gdy siê ma ku dniowi, |
|
Mars siê w oparach czerwono¶ci± krwawi, |
|
Morze zachodnie maj±c u wezg³owi, |
16 |
Tak mi siê zjawi³ — bodaj jeszcze zjawi — |
|
Blask, co po wodnej ¶cie¿ce w szybkim gonie |
|
Lecia³, jak ¿aden lot ziemskich ¿urawi. |
19 |
A ledwo ¿e siê ku Wodzowi sk³oniê, |
|
By spytaæ, co to, ju¿ on na topieli |
|
Ro¶nie i coraz ogromniejszy p³onie. |
22 |
Wtem po dwu bokach zjawienia wystrzeli |
|
Jakowa¶ bia³o¶æ, a do³em doko³a |
|
Drugi siê jaki¶ p³at ¶nie¿ny zabieli. |
25 |
Mistrz jeszcze s³owa nie wymówi³ zgo³a, |
|
Gdy b³ys³a skrzyde³ para bia³opiana, |
|
A¿ wtem ¿eglarza pozna i zawo³a: |
28 |
„Prêdzej, o prêdzej, padaj na kolana! |
|
Anio³ to bo¿y, z³ó¿ rêce, sk³oñ lice, |
|
Wnet ujrzysz wiêcej takich rabów Pana. |
31 |
Patrz, jak on sztuki ludzkie ma za nice: |
|
O ¿aglach nie dba ani dba o sterze, |
|
Na skrzyd³ach mierz±c tak wielkie granice. |
34 |
Patrz, jak powietrze nimi pod siê bierze, |
|
Par± wieczystych ¿agli strzyg±c z góry, |
|
Co nie padaj± jak to ziemskie pierze". |
37 |
Potem, gdy bli¿ej ptak z boskimi pióry |
|
Podlecia³, takim po¿arem zap³on±³, |
|
¯e znie¶æ nie mog±c, mój ziemskiej natury |
40 |
Wzrok szuka³ ziemi; on za¶ dalej wion±³ |
|
Do brzegu czó³nem tak lekkim, ¿e w wodzie |
|
Nawet r±beczek jego dna nie ton±³. |
43 |
Sternik na ty³ach sta³ — w takiej urodzie, |
|
¯e mi wygl±da³ jak osoba ¶wiêta; |
|
Wiêcej sta duchów siad³o w g³êbi ³odzie. |
46 |
„Egipskie Izrael kiedy rzuca³ pêta..." |
|
I to, co dalej stoi w ksiêdze, spo³em |
|
¦piewa³y zgodnie duchy niebo¿êta. |
49 |
Anio³ krzy¿ kre¶li³, wiêc padaj± czo³em |
|
I na wybrze¿nym piasku siê pok³ad±, |
|
A on jak przyby³, tak i pierzch³ soko³em. |
52 |
I przygl±daj± siê górskim posadom |
|
Na tej nieznanej rzucone krawêdzi, |
|
Jak cz³owiek l±du nowego nie¶wiadom. |
55 |
Ju¿ Kozioro¿ca spo¶ród niebios pêdzi |
|
S³oñce i be³ty ognistymi pra¿y, |
|
¦l±c swoje ¿ary ka¿dej ¶wiata piêdzi, |
58 |
Gdy obca rzesza k'nam obróci twarzy: |
|
„Poka¿cie w górê drogê, je¶li znacie" — |
|
Powiada do nas. Wiêc takim j± darzy |
61 |
Mistrz dobry s³owem: „Zapewne mniemacie, |
|
¯e¶my ¶wiadomi drogi w tej krainie; |
|
W p±tniczej idziem, jako i wy, szacie. |
64 |
Chwilk± przed wami przez takie pustynie |
|
Szli¶my i takich urwisk zawieruchy, |
|
¯e wyj¶cie w górê fraszk± bêdzie ninie". |
67 |
A wtem, zaledwie spostrzeg³y siê duchy |
|
Po mym oddechu, i¿em cz³owiek ¿ywy, |
|
Stanê³y; podziw opêta³ im ruchy. |
70 |
Wraz jak do pos³a, co z ró¿d¿k± oliwy |
|
Przyby³, t³um ¶pieszy i coraz to wiêkszy |
|
Kupi siê, staje, ci¶nie, nowin chciwy, |
73 |
Ów orszak, chwilk± tylko siê ulêkszy, |
|
Podbieg³ i stan±³; oczyma miê mierzy, |
|
Zapominaj±c i¶æ, gdzie duch siê piêkszy. |
76 |
Wtem jedna postaæ zerwie siê i bie¿y |
|
Z gestem tak lubym przed rzesze podró¿ne, |
|
I¿ czu³em, ¿e jej odp³aciæ nale¿y. |
79 |
O mary, oczom tylko od mar ró¿ne! |
|
Trzykroæ siê na niej rêce me wi±za³y, |
|
Trzykroæ do piersi mych upad³y pró¿ne. |
82 |
Snad¼ siê me lica dziwem malowa³y, |
|
Gdy¿ duch u¶miechn±³ siê i cofn±³ wstecz±, |
|
A jam siê rwa³ biec, wychylony ca³y. |
85 |
Rzek³ s³odko: „Nie sil siê nad pró¿n± rzecz±!" |
|
Tedy poznawszy, usta doñ obrócê, |
|
Prosz±c, by ze mn± pogada³ cz³owieczo. |
88 |
„Je¶lim ciê kocha³, w doczesnej zew³oce |
|
Bywszy, dzi¶ niemniej kocham, to¿ pogwarzê; |
|
Lecz jakie ciebie pchnê³y tutaj moce?" |
91 |
„O mój Casella, ja tu i¶æ siê wa¿ê, |
|
Bym móg³ powróciæ znowu w te dzier¿awy, |
|
Ale kto tobie zw³okê cierpieæ ka¿e?" |
94 |
On na to: „Nikt mi nie wzbrania³ przeprawy, |
|
Jedno, kto bierze, kogo chce, do ³odzi, |
|
Ten na mnie dot±d bywa³ nie³askawy. |
97 |
Snad¼ z wol± bo¿± anio³ swoj± godzi... |
|
Od trzech miesiêcy jednak niew±tpliwie |
|
Na pok³ad jego ka¿dy wolno wchodzi. |
100 |
To¿ gdym nad morza brzegiem czeka³ chciwie, |
|
Gdzie Tybru rzeka swoje nurty soli, |
|
Zosta³em odeñ przyjêty ¿yczliwie, |
103 |
Teraz odlecia³ now± odbyæ kolej |
|
Do portu, kêdy oczekuj± roje |
|
Duchów, piekielnej niezdanych niewoli". |
106 |
„Pie¶niarzu — rzek³em —je¶li tutaj twoje |
|
Odcz³owieczenie wiêzów nie nak³ada |
|
Na ¶piew, co we mnie koi³ niepokoje, |
109 |
Ni na moc ow±, co pamiêci± w³ada, |
|
Pociesz m± duszê, która, obleczona |
|
W cielesne szaty, z trudu ju¿ upada". |
112 |
„Mi³o¶æ ¶ród my¶li moich rozgwarzona..." |
|
Rozpocz±³ g³osem tak s³odkiego brzmienia, |
|
¯e echo jego dot±d mi nie kona. |
115 |
Ja, Mistrz i duchy pe³ni upojenia |
|
Tak chciwe jemu dali¶my pos³uchy, |
|
¯e w nas pamiêci nie zosta³o cienia. |
118 |
Jemu poddany, a na resztê g³uchy |
|
Sta³em; t³um ze mn±. A wtem starzec na nie |
|
Zawo³a: „Ej¿e, opiesza³e duchy, |
121 |
Co to za ¿muda, za leniwe stanie? |
|
Bie¿ajcie z ³uski osmukn±æ ¼renice, |
|
Która wam Bo¿e opó¼nia poznanie!" |
124 |
Jak kiedy dziobi±c proso i pszenicê, |
|
Pozbywszy dumy, co ni± pióra strosz±, |
|
Drobno st±paj± ciche go³êbice, |
127 |
Skoro siê nagle jakim strachem sp³osz±, |
|
Naraz od smacznej odlec± wieczerzy, |
|
Bo ju¿ wa¿niejsz± w sobie troskê nosz± — |
130 |
Tak, widzê, ¶piewu zaprzesta³ ów ¶wie¿y |
|
Poczet i wszystek rozpierzch³ siê po stoku, |
|
Jak cz³ek, co bie¿y, ni wie, dok±d bie¿y; |
133 |
A my te¿ za nim, nie hamuj±c kroku. |