BOSKA KOMEDIA - Dante Alighieri

Na murach grodu Disa ukazują się trzy Furie, które starają sie odstraszyć poetów; wkrótce jednak zjawia się Anioł, otwiera bramę grodu i wędrowcy wchodzą do szóstego kręgu. Tutaj cierpią zamknięci w grobach heretycy.

1
   Gdy ujrzał Wódz mój, że z jego kłopotem

Na twarz mi wpełzła blada bezotucha,

Śmiałość na lica przywołał z powrotem.

4
   Stanął i czekał, jak człowiek, co słucha,

Bo najbystrzejszy wzrok tam nie przebrodzi

Z dymu i mgławic czarnego wańtucha.

7
   „Ten nowy szkopuł zwalczyć nam się godzi —

Szepnął — a gdy nie... czekać zmiłowania;

Jakże mi dłuży się, że nie nadchodzi!"

10
   Snadniem ja dostrzegł, że początek zdania

Myśl doufniejszą, niźli reszta, mieści,

Tak że z nich razem sprzeczność się wyłania.

13
   Toteż strach na mnie padł od nowej wieści;

Ze strzępów mowy, niepewny, co znaczą,

Możem dobywał nazbyt groźnej treści.

16
   „Zstąpili w smutną tę jamę ślimaczą

Kto z duchów, które pierwszy stopień winy

Pragnieniem nieba beznadziejnym płaczą?"

19
   Tak pytam, a Wódz: „Śród naszej drużyny

Niewielu tylko wolność otrzymało

Deptać te oto podziemne ścieżyny.

22
   Raz ja tę podróż odprawiłem całą,

Gdy prośbą dzikiej Erykto zaklęty,

Co była zdolna wskrzeszać trupie ciało,

25
   Wnet potem, kiedym zzuł doczesne szczęty,

Wstąpiwszy tutaj, zabrałem tajemnie

Ducha, co w kręgu Judy był zamknięty.

28
   To są najgłębsze, najczarniejsze ciemnie,

Najdalsze nieba, gdzie trwa źródło ruchu;

Dobrze znam drogę, miejże ufność we mnie.

31
   Ten staw okropny, siedziba zaduchu,

Twierdzę boleści dzierży pośród fali:

Teraz tam wkroczym z wielkim gniewem w duchu".

34
   Już nie pamiętam, co powiadał dalej;

Wszystką uwagę ściągnąłem do góry,

Ku szczytom wieży, co się krwawo pali

37
   I gdzie od razu nad pąsowe mury

Trzy krwawe Furie wyrosły pospołu:

Kobiece kształty miały i postury,

40
   Zielenią gadów opasane w połu;

Z żmij i padalców ukręcone bicze

Za włos pokładły surowemu czołu.

43
   A on, co znał już obrzydłe oblicze

Służebnic pani wieczystego jęku,

„Patrz — wołał — oto Erynie zbrodnicze.

46
   Oto Megera, ta po lewym ręku;

W prawo Alekto wyje; Tyzyfony

Kształt w środku widzisz". Zmilkł i stał bez dźwięku.

49
   Spojrzę, pierś sobie drą własnymi szpony

I w dłonie klaszczą, i jęczą; ja cały

Drżę, do Poety boku przytulony.

52
   „Bywaj, Meduza! Zmień go w kawał skały! —

Przegięte ku mnie wołają diablice. —

My Tezeusza niegdyś ugłaskały!"

55
   „Obróć się prędko, zakryj dłońmi lice,

Niechbyś się dostał na oczy Gorgonie,

Już nie ujrzałyby dnia twe źrenice".

58
   Twarzą mię zwrócił ku przeciwnej stronie

I na mych oczach, pełen nieufania,

Jeszcze położył swoje własne dłonie.

61
   O wy, jasnego zdolni rozeznania!

Patrzcie nauki, która z osłoniętej

Niezwykle mowy tajną myśl wyłania...

64
   A już się zbliżał przez brudne odmęty

Szum, od którego dwa brzegi dygocą:

Przerażające jakoweś tętenty.

67
   Tak wyzwolone sprzecznych prądów mocą

Tłuką się wiatry po lasu rubieży,

Szarpią konary, z pniami się szamocą,

70
   Rwą i unoszą kwiat; a po grabieży

Dumnie odchodzą w kurzawy obłoku,

Pędząc przed sobą trzody i pasterzy.

73
   Z oczu mi dłonie zdjął. „Teraz moc wzroku —

Rzekł — wytęż, gdzie mgła po fali się wije

Gryząca, zgęsła w oparów natoku".

76
   Jak przed zjawieniem jadowitej żmije

Stado żab w wodzie nagle się rozprószy

I do dna tonie, i tam w grunt się ryje,

79
   Tak więc tysiączne, skazane katuszy,

Zbiegły przed Jednym przerażone duchy,

Który po Styksie stąpał jak po suszy.

82
   Z twarzy odganiał przygęsłe zaduchy,

Wionąc lewicą, ale zdał się zgoła

Nieutrudzony, jeno tymi ruchy.

85
   Więc niebieskiego w nim zgadłem anioła;

Spojrzę na Mistrza, a on znak mi dawał,

Abym stał cicho i pochylił czoła.

88
   O, jakżem pełnym wzgardy go poznawał...

Podszedł do bramy i dotknięciem wici

Otworzył; nikt mu przeszkodą nie stawał.

91
   „Niebios wyrzutki, sromotą okryci —

Rzekł przestąpując próg okropnej parni —

Czym się ta krnąbrność w sercach waszych syci?!

94
   Przecz owej Woli stawacie niekarni,

Której zamiarów żaden nie umorzy,

A tylko własnej powiększa męczarni?

97
   Przecz się buntować konieczności bożej?

Próbował Cerber: ku wiecznej przestrodze

Kark ma i gardziel zdarte od obroży".

100
   Rzekł i powracał po błotnistej drodze,

Na nas nie patrząc zgoła, z miną człeka,

Którego wcale inna troska głodze

103
   Niźli o tego, co jej chciwie czeka;

A myśmy weszli skróś czarnego wzwodu,

Czując, że można nad nami opieka.

106
   Już nam gwałt niczyj nie wzbraniał przechodu,

A ja, com ciekaw był przekroczyć progi

I poznać wreszcie treść krwawego grodu,

109
   Wzrokiem zatoczę i widzę rozłogi

Po stronie lewej i po stronie prawej,

Pełne rozjęków i katuszy srogiej.

112
   Jak w Arles, gdzie Rodan rozlewa żuławy,

Lub w Pola, gdzie wzdłuż Quarnera wybrzeży

Morze podmywa italskie dzierżawy,

115
   Pole się groby kamiennymi jeży,

Tak tu grobowców sterczą nagie skały,

Lecz gorycz tamtych z tą niech się nie mierzy!

118
   Pośrodku mogił płomienie pełzały;

Na skroś je żarka przejmowała spieka,

Większa niż wszelkie hutnicze upały.

121
   Grobowców były uniesione wieka;

Przerażające szły z głębi lamenty,

Niby z nędznego na mękach człowieka.

124
   Więc ja do Mistrza: „Kto ten lud zamknięty

I pochowany w granitowe leże,

Na taką rozpacz bolesną przeklęty?"

127
   Na to on do mnie: „Tu cierpią kacerze

Wszelakiej sekty; z nimi naślednicy

Mnodzy; żadną ich liczbą nie przemierzę.

130
   Równi z równymi legli; dla różnicy

Win w różnym stopniu żłoby trumien płoną".

Tutaj skręciwszy w prawo, wzdłuż ulicy

133
   Męczeńskiej szliśmy, pod murów osłoną.

<<< >>>