BOSKA KOMEDIA - Dante Alighieri

Poeci wsiadają do barki Flegiasza i w niej kontynuują podróż po bagnie piątego kręgu; wśród potępionych za gniew spotykają florentczyka Filipa Argenti. Na koniec docierają do drzwi grodu Disa, które szatani zatrzaskują przed nimi.

1
   Mówię: dalekie jeszcze wśród wądołu

Majaczyły nam wieży czarne węgły,

A już mi oczy zbiegły ku jej czołu,

4
   Do dwu płomyków, co się tam wylęgły

Przeciw trzeciemu w takiej odległości,

Że ich zaledwie źrenice dosięgły.

7
   Więc ja, wpatrzony w Morze wszechmądrosci,

Pytam, co znaczą te ogniste gwary,

Kto nimi gada na tej wysokości.

10
   „Już się przybliża — odrzekł — przez moczary,

Na co czekamy, i wnet się odsłoni,

Jeśli-ć widoku nie skryją opary".

13
   Nie takim szybkim lotem pewnie goni

Bełt, gdy napięta puści go cięciwa,

Jako w tej chwili ujrzę, a po toni

16
   Maleńkie czółno ku brzegom dopływa:

Jakiś duch ciemny był sternikiem nawy

I wołał: „Tuś mi, duszo niegodziwa!"

19
   „Flegiasz, ej, Flegiasz, tym razem ty sprawy

Nie wygrasz! — tak Pan do niego zakrzyczy. —

Tyle my twoi, ile tej przeprawy".

22
   Jak człowiek, co go, kiedy na coś liczy,

Rozczarowanie do głębi ubodzie,

Taki był Flegiasz, pozbawion zdobyczy.

25
   Za czym Wódz podszedł, wstąpił i do łodzie

Mnie wezwał; teraz dopiero, ciężary

Mymi zważony, ponurzył się w wodzie

28
   I przez odmęty pomknął czółn prastary,

Głębiej się dzióbem wrzynając, niż skoro

Przewoził w sobie bezcielesne mary.

31
   Wtem, gdy przez mętne płyniemy bajoro,

Jeden topielec do oczu mi skacze:

„A ty kto — wrzaśnie — coś tu wszedł przed porą?!"

34
   Ja na to: „Wszedłem, lecz zostać nie raczę.

Kto zaś ty jesteś, oszpecony kałem?"

A on: „Wszak widzisz; jestem, który płaczę".

37
   „Duchu przeklęty — na to zawołałem —

Zostanie tutaj w płaczu i żałobie;

Choć zbłoconego, przecież cię poznałem!"

40
   Więc mara na bort kładła ręce obie,

Lecz Mistrz, podbiegłszy, strącił piekielnicę:

„Psi rodzie — krzyknął — idź precz, wara tobie!"

43
   Wziął mię za szyję i całując w lice

Powiadał: „Duszo, pełna oburzenia,

Błogosławione łono twej rodzice!

46
   Ten był w swej pysze pełen zaślepienia;

Żaden czyn jemu nie zdobi pamięci,

Przeto nie znalazł pokoju dla cienia.

49
   Iluż to królów, co państwem nadęci,

Tutaj ugrzęzną, jak wieprze w kałuży,

Wprzód w sercach ludzkich na wieki przeklęci".

52
   „Mistrzu — powiadam — pragnę, nim podróży

Naszej dokona sternik przez bagniska,

Widzieć, jak nędznik w błocie się zanurzy".

55
   „Nim łódź drugiego brzegu będzie bliska,

To, czego życzysz, obaczysz na jawie:

Zacne pragnienie nagrodę pozyska".

58
   Niebawem oczy taką rzezią bawię,

Sprawioną widmu od tłuszczy przeklętej,

Że jeszcze dzisiaj za nią Boga sławię.

61
   „Daj go! — wrzeszczała. — Filipa Argenti!"

Bezsilny przeciw napastników chmarze,

Gryzł sobie ręce florentczyk zawzięty.

64
   Już go nie wspomnę, zostawię w moczarze...

Wtem mię uderzył jakiś jęk złowrogi:

Więc oczy baczniej w czarną pustkę wrażę.

67
   Mistrz rzekł: „Tu, synu, koniec wodnej drogi;

Oto gród Disa przed nami odkryty:

Liczne i groźne w nim siedzą załogi".

70
   A ja: „Widne mi jego moszej szczyty,

Umalowane kolorem czerwieni,

Jak w hutnym piecu rozpalone płyty".

73
   Więc on mi na to: „Od wiecznych płomieni

Z wnętrza wykwita pas barwy ognistej,

Którym się niższe to piekło rumieni".

76
   Wtem barka nasza wbiegła w rów kolisty,

Który krainę beznadziejną grodzi;

Mur nad nim zdał się barwy żelazistej.

79
   Sternik nasz krążył, zanim dał swej łodzi

Wbiec do przystani; nareszcie przybija:

„Wysiądźcie — krzyknął nam — tędy się wchodzi!"

82
   Spojrzę, nad tysiąc czartów się uwija

U wrót i woła głosy zjadliwemi:

„Kto jest ten śmiałek — pytają — i czyja

85
   Stopa za życia w martwych staje ziemi?"

Więc Wódz roztropny ku nim jeno skinie,

Że pragnie coś rzec słowy tajemnemi.

88
   Na to ich pycha zaraz się ochynie:

„Pójdź sam — wołają— lecz ten niechaj wraca,

Krom prawa w naszej stający kramie!

91
   Niechże z powrotem błędnie drogi maca;

Ty zostań, coś go wiódł w tę norę ciemną,

Tobie stąd wyniść nadaremna praca!"

94
   Pomyśl, słuchaczu, co się działo ze mną,

Gdy usłyszałem przeklęte wyrazy:

Samemu drogi stąd szukać daremno!...

97
   „Wodzu mój luby, coś nad siedem razy

Krzepił otuchę i zwalczał zawady

Stojące w drodze mojej dla obrazy,

100
   Niech nie zostanę słaby i bez rady;

Skoro moc wyższa przeszkodą nam staje,

Co prędzej wróćmy za własnymi ślady".

103
   Lecz Pan mój, co mię w owe przywiódł kraje,

Rzekł: „Zbądź obawy; nikt nie jest dość silny,

Aby nam bruździł, gdy Bóg wolność daje.

106
   Tu na mnie czekaj i pokarm posilny

Nadziei spożyj, i niech myśl się cuci,

Wiedząc, żem twego bezpieczeństwa pilny".

109
   Za czym odejdzie i samego rzuci

Mój słodki Piastun; zawahany stałem.

Bowiem „tak" i „nie" w mej głowie się kłóci.

112
   Nie wiem, jakim się świadczył trybunałem,

Ale za chwilę piekielne załogi

Wszystkie do grodu nazad biegły cwałem.

115
   I zatrzasnęły bramę nasze wrogi

W pierś Pana mego; więc od wrót powoli

Wracał, stawiając opieszałe nogi.

118
   I onieśmielił mu się wzrok sokoli

W ziemię spuszczony; idzie i powiada:

„Kto mię nie puszcza do domu niedoli?"

121
   A do mnie rzecze: „Że mną gniew owłada,

Nie dbaj i nie bój się; zwalczę przekory,

Jakabykolwiek stawiała je zdrada.

124
   Nie pierwszy raz to brużdżą krnąbrne zmory:

Wszak próbowały buntu u mniej skrytej

Bramy, co nosi pęknięte zawory.

127
   Widziałeś napis śmierci na niej ryty:

A już tamtędy z kamiennych poroży

Skróś kół piekielnych przybywa bez świty

130
   Ten, co nam zejście w nowy kraj otworzy".

<<< >>>